Romance
21 to 35 years old
2000 to 5000 words
Marathi
Story Content
मी राजू, एक सामान्य शहरातला तरुण. वय वर्ष २६. मित्रांसोबत मजा-मस्ती करण्यात आणि भविष्याची स्वप्ने बघण्यात माझा दिवस सरळ रेषेत चालला होता.
माझ्या आयुष्यात तेव्हा काही विशेष नव्हतं, पण माझा मित्र निलेश नेहमी काहीतरी नवीन करण्याची धडपड करत असे.
एक दिवस निलेशने मला त्याच्या गावी येण्याचा आग्रह केला. 'चल राजू, माझ्या मामीच्या गावाला जाऊन येऊ, खूप मजा येईल', तो म्हणाला.
मी लगेच तयार झालो. शहराच्या धावपळीतून दूर, काही दिवस शांत वातावरणात घालवण्याचा विचारच खूप आनंददायी होता.
आम्ही दोघे निलेशच्या गावी पोहोचलो. गाव तसं लहानच होतं, पण निसर्गरम्यतेने ते भरलेलं होतं. डोंगरांच्या कुशीत वसलेलं ते गाव, शहराच्या धकाधकीपासून पूर्णपणे वेगळं होतं.
निलेशच्या घरी पोहोचल्यावर, त्याची मामी आमच्या स्वागतासाठी दारातच उभी होती. तिचं नाव होतं राधिका.
राधिका दिसायला खूप सुंदर होती. तिची बोलण्याची पद्धत अतिशय नम्र आणि प्रेमळ होती. पहिल्याच भेटीत ती मला आपली वाटली.
त्या दिवसापासून, मी आणि निलेश गावात फिरण्यासाठी निघायचो. राधिका देखील आमच्यासोबत येत असे. आम्ही डोंगरावर चढायचो, नदीत डुंबायचो आणि मनसोक्त गप्पा मारायचो.
हळू हळू माझी आणि राधिकची मैत्री घट्ट होत गेली. मला तिच्याबद्दल एक वेगळीच ओढ निर्माण झाली होती. तिचं हसणं, बोलणं, चालणं... सगळंच मला खूप आवडायला लागलं होतं.
पण मला हे माहित होतं की ती माझ्या मित्राची मामी आहे आणि हे नातं पुढे नेणं शक्य नाही. मी स्वतःला समजावण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण माझ्या मनात राधिकेसाठी असलेली भावना काही कमी होत नव्हती.
एक दिवस, आम्ही नदीच्या काठी बसलो होतो. सूर्यास्ताचा क्षण होता आणि वातावरण खूप शांत होतं. राधिकेने मला तिच्या आयुष्याबद्दल सांगितलं.
तिने सांगितलं की तिच्या नवऱ्याचं काही वर्षांपूर्वीच अपघाती निधन झालं आणि तेव्हापासून ती एकटीच आपल्या कुटुंबाची जबाबदारी सांभाळत आहे.
तिच्या डोळ्यात मला खूप दुःख दिसलं. मला तिची खूप काळजी वाटली आणि नकळतपणे मी तिचा हात हातात घेतला.
तिने माझ्याकडे पाहिलं आणि तिच्या डोळ्यात पाणी आलं. मी तिला समजावण्याचा प्रयत्न केला आणि तिला धीर दिला.
त्या दिवसापासून आमच्या नात्यात एक नवीन वळण आलं. आम्ही एकमेकांच्या आणखी जवळ आलो. मला आणि राधिकेला दोघांनाही एकमेकांच्या भावनांची जाणीव झाली होती.
पण आम्हाला माहित होतं की हे नातं जगाला स्वीकारायला कठीण जाईल. निलेश आणि त्याच्या कुटुंबाला हे नातं मान्य होणार नाही, याची आम्हाला भीती वाटत होती.
एक दिवस निलेशने मला विचारलं, 'राजू, तू माझ्या मामीशी इतका का बोलतोस? मला थोडं विचित्र वाटतंय.'
मी त्याला खरं काय आहे ते सांगायचं ठरवलं. मी त्याला सगळं काही सांगितलं. राधिकेबद्दल माझ्या मनात काय आहे, हे मी त्याला स्पष्टपणे सांगितलं.
निलेश खूप रागावला. त्याने मला खूप वाईट बोलला. 'माझ्या मामीवर तू वाईट नजर टाकलीस', असं तो म्हणाला.
“राजू, मला तुझ्याकडून हे अपेक्षित नव्हतं. तू माझा चांगला मित्र आहेस, पण तू माझ्या कुटुंबात अशांती निर्माण करत आहेस', तो ओरडला.
मी त्याला समजावण्याचा प्रयत्न केला, पण तो काही ऐकायला तयार नव्हता. शेवटी मी तिथून निघून गेलो.
त्या रात्री मला झोप लागली नाही. माझ्या मनात खूप विचार येत होते. मी काय करावं, हे मला समजत नव्हतं.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी राधिका मला भेटायला आली. तिने मला सांगितलं की निलेशला आमच्या नात्याबद्दल समजलं आहे.
'राजू, मला माफ कर. माझ्यामुळे तुला निलेशचा राग सहन करावा लागला. मी तुझ्या आयुष्यात अशांती निर्माण केली', ती म्हणाली.
मी तिला समजावलं आणि म्हणालो, 'राधिका, यात तुझी काही चूक नाही. प्रेम हे अनमोल आहे आणि ते कोणावरही होऊ शकतं. मला तुझ्याबद्दल प्रेम आहे आणि मला त्याचा पश्चात्ताप नाही.'
'राजू, पण हे नातं पुढे नेणं शक्य नाही. निलेश आणि माझ्या कुटुंबाला हे कधीच मान्य होणार नाही. मी तुझ्या सुखासाठी हे नातं इथेच संपवते', राधिका म्हणाली.
मी तिला थांबवण्याचा प्रयत्न केला, पण तिने माझ्या बोलण्याकडे लक्ष दिलं नाही. ती तिथून निघून गेली.
त्या दिवसापासून मी आणि राधिका कधीच भेटलो नाही. मी निलेशची माफी मागितली आणि आमची मैत्री पुन्हा सुरु झाली. पण माझ्या मनात राधिकेची आठवण कायम राहिली.
काही वर्षांनंतर, मी एका चांगल्या नोकरीसाठी दुसऱ्या शहरात गेलो. मी माझ्या आयुष्यात पुढे गेलो, पण राधिकेला कधीच विसरू शकलो नाही.
एक दिवस, मला निलेशचा फोन आला. त्याने सांगितलं की राधिकेची तब्येत ठीक नाही आणि ती खूप आजारी आहे.
मी लगेच निलेशच्या गावी गेलो. राधिकेला भेटायला गेलो तेव्हा, ती खूप कमजोर दिसत होती. तिने मला पाहिलं आणि तिच्या चेहऱ्यावर एक स्मितहास्य आलं.
'राजू, तू आलास? मला माहित होतं की तू नक्की येशील', ती म्हणाली.
मी तिच्याजवळ बसलो आणि तिचा हात हातात घेतला. मी तिला विचारलं, 'तू ठीक आहेस ना?'
तीने माझ्याकडे पाहिलं आणि म्हणाली, 'राजू, मी लवकरच या जगाचा निरोप घेणार आहे. माझी एक इच्छा आहे, ती पूर्ण करशील?'
मी तिला वचन दिलं की मी तिची इच्छा नक्की पूर्ण करेन.
राधिका म्हणाली, 'माझी इच्छा आहे की माझ्या मृत्यूनंतर, माझ्या अस्थी याच नदीत विसर्जित कराव्यात, जिथे आपण पहिल्यांदा भेटलो होतो.'
मी तिला वचन दिलं आणि दुसऱ्याच दिवशी राधिकेने या जगाचा निरोप घेतला.
मी तिच्या इच्छेनुसार, तिच्या अस्थी त्याच नदीत विसर्जित केल्या. माझ्या मनात राधिकेच्या आठवणी कायम राहिल्या. तिची आठवण मला आयुष्यभर प्रेरणा देत राहील.
ही माझी आणि राधिकेची एक अनोखी प्रेम कहाणी. जरी आम्ही एकत्र नसलो, तरी आमचं प्रेम नेहमी माझ्या मनात जिवंत राहील.